czwartek, 1 września 2016

(Moja) adaptacja do przedszkola



Biegnę. Buciki są. Ubranka podpisane. Czy na pewno zabrałam pastę do zębów i szczoteczkę? Czy wystarczy odręczna informacja o alergii, czy musi być od lekarza? Co będzie jak podadzą jej mleko? Czy zdążę? Nowa droga jest jeszcze ... nowa. 
Biegnę. 
Patrzę na wózek, a konkretnie na wielki, zaciągnięty daszek i nagle ta przerażająca myśl. Czy ja zabrałam z domu dziecko??? 

Zabrałam, ufff... 
I zaśmiałam się serdecznie, bo to chyba kwintesencja adaptacji... My też się adaptujemy do wielkiej zmiany. Rodzic ma przed sobą ważne zadanie: zadbać o siebie, dopilnować wielu rzeczy, a jednocześnie nie stracić z oczu dziecka, jego potrzeb, jego emocji. 

Codziennie powtarzam córeczce: tak, dzieci płaczą i potrzebują wtedy przytulenia. Tak, mogłaś zapomnieć gdzie jest mama i się przestraszyć. Tak jestem tu i wiem, że to Nowe jest Wielkie,  więc możemy piąty raz zmienić spodenki, żeby były na pewno takie jak ty teraz chcesz. Tak, rozumiem, że trudno ci zasnąć, że ciemność jest dziś ciemniejsza i możemy przeczytać jeszcze jedną książeczkę... 
I wierzę, że jeśli usłyszy to ode mnie i poczuje, będzie to jej drogowskazem, a wszystkim usilnie próbującym nie uda się przekonać jej , że łzy są be, że złość trzeba stłumić natychmiast, a strach jest dla kiepskich. 
 Mam nadzieję, że coraz więcej osób pracujących z dziećmi, będzie rozumiało, że nie jest dobre dla dzieci powtarzanie im, że są zuchami, a zuchy nie płaczą... (przedszkole, grupa trzylatków, autentyk) i dorośli ci będą uczyć się przyjmowania też trudnych dziecięcych emocji. 
Że dla rodziców, którzy przyprowadzają dziecko do przedszkola, ważniejsze będzie to ich dziecko, niż zadowolenie pani. 

Mamy to szczęście, ze w naszym przedszkolu zadbano o adaptację dzieci - pierwsze trzy dni zostały poświęcone na wspólne przychodzenie dzieci, rodziców, dziadków, rodzeństwa... Był czas, żeby oswoić sale, zwyczaje i co najważniejsze: panią. Panią, która ma stać się dla dziecka kimś, z kim ono ma jakaś relację. Kimś, kto może pocieszyć, ukoić. Kto daje poczucie bezpieczeństwa. (Jak to ważne pokazał mi drugi dzień adaptacji. Pani przedszkolanka zmieniła fryzurę i moja córka tak długo drążyła temat, aż pani wróciła do poprzedniej i świat wrócił na bezpieczne miejsce, hahaha)
Dobrze by było, gdyby obecność bliskich w pierwszych dniach przedszkola to był standard.  

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz